„Wollt ihr den totalen krieg?“ – Viljið þið fá algert stríð? – spyr Joseph Goebbels áróðursráðherra þriðja ríkisins þann stóra skara hlustenda sem fór í pílagrímsferð til íþróttahallarinnar í Berlín 18. október 1943 til að heyra tveggja tíma langa ræðu hans til þjóðarinnar. Ræðunni var samtímis útvarpað sem hvatningu til þýsku þjóðarinnar til áframhaldandi heimsstyrjaldar. Svarið varð yfirgnæfandi „Já!“ með dúndrandi lófaklappi og fagnaðarlátum.
Stríðsvindarnir höfðu snúist ekki síst eftir að aðgerð Barbarossa mistókst með að leggja undir sig Rússland. Að gefast upp eða semja við bandamenn var enginn valkostur. Hér skyldi háð stríð þar til síðasti hermaðurinn hefði fallið fyrir ríki Hitlers og foringjann.
Það er auðvitað mikill munur á stríðsáróðri Goebbels fyrir 80 árum og stríðsæsingi yfirhershöfðingja Svíþjóðar Micael Bydén og almannavarnarráðherra Carl-Oskar Bohliní á varnarmálaþinginu í Sälen fyrir nokkrum dögum. Ulf Kristersson forsætisráðherra bætti síðan við að Svíar yrðu að deyja með vopn í hönd fyrir föðurlandið. En líkindin eru með ólíkindum.
Að heyja umboðsstríð gegn Rússlandi í Úkraínu gengur ekkert vel fyrir Nató. Ef Úkraína neyðist ekki til að koma að samningaborðinu og afsala sér hluta af landsvæðinu í austurhluta landsins, þá er valkosturinn: Þriðja heimsstyrjöldin.
Herfylking Vesturlanda í meira en áratug
Í að minnsta kosti áratug hafa Nató, Bandaríkin og ESB – lagt gríðarlega vinnu í stríðið í Úkraínu sem hófst með ofbeldisfullri valdatöku í Kænugarði 2014, þegar ríkisstjórn Janúkóvítsj, hliðholl Rússum, var steypt af stóli. Tilgangurinn var að efla framlínu glóbalismans gegn Rússlandi. Eftir það var hafið þjóðarmorð á rússneskumælandi íbúum Úkraínu í austurhéruðunum og þeim sem voru hlynntari Rússlandi en ESB.
Pútín ákvað í febrúar 2022 að fara í opið stríð gegn stjórn Úkraínu m.a. þar sem Vesturlönd sviku samninga um frið og eftirá kom í ljós, að ríkisstjórn Rússlands var blekkt til að kaupa meiri tíma til að hægt væri að hraða vopnasendingum til Úkraínu. Markmið glóbalismans er að mynda sameinaða fylkingu til að knésetja stjórn Pútíns og reyna að koma eigin brúðustrengjum að svo hægt sé m.a. að komast yfir gríðarlegar olíu- og gasauðlindir Rússlands. Jafnvel þótt Pútín sé ábyrgur fyrir mörgum mannslífum, eyðileggingu og flóttamannastraumum sem innrásin olli, þá komast Vesturlönd ekki undan gagnrýni og ábyrgð.
Milli 0,5 – 1 milljón hermanna látnir og slasaðir
Úkraínska þjóðin hefur þurft að gjalda dýru verði fyrir þessi átök. Sjálf þjóðin lendir sem áður sem peð á borði heimsátakanna. Fórnarkostnaðurinn í tilgangslausri slátrun karlmanna á besta aldri mun setja skarð í þjóðina aldir fram í tímann. Mánuðum saman hefur verið rætt um að a.m.k. hálf milljón hermanna hafi fallið eða særst. Sú tala er örugglega fyrir löngu síðan orðin úrelt og raunverulegt mannfall mun meira. Miðað við að þetta stríð hefði aldrei þurft að fara af stað, þá eru tölurnar ólýsanlegar í heimi sem þykist vera siðmenntaður. Blóðið er á beggja höndum.
Frá staðgengilsstríði yfir í beint stríð gegn Rússlandi?
Það væri ótrúlegt en ekki óhugsandi eða útilokað, ef Nató ákveður að koma úr sprengjuskáp staðgenglanna og hefja opið, alhliða beint stríð gegn Rússlandi. Göbbelskir brjósttónar sænsku ríkisstjórnarinnar og yfirhershöfðingjans benda til þess. Sviðsmyndin sem sett er upp til að hræða sænsku þjóðina er, að Pútín ráðist á Svíþjóð, hertaki Gotland, leggi Stokkhólm í rúst, þúsundir Svía verði skotnir og sprengdir í bita og barist verður á götum Svíþjóðar á milli herafla Nató og rússneskra hermanna.
Þegar Bydén, Bohlin og Kristersson vara við því, að Svíþjóð breytist í úkraínskan vígvöll, þá eru vísurnar hálfkveðnar. Þeir láta svo líta út, að Pútín myndi allt í einu gera árás á Svíþjóð. Það er afar ólíklegt og þessir þrír herrar vita það eins vel og allir vel menntaðir hernaðarsérfræðingar. Engu að síður eru þeir að hræða sænsku þjóðina með þeirri ógnunarímynd og snúa orðræðunni í þann farveg að slík innrás sé yfirvofandi.
Skýringin á hræðsluáróðrinum er sú, að glóbalistarnir vilja fá fullan aðgang að sænsku landsvæði til að fara í stríð gegn Rússlandi. Sænska ríkisstjórnin hefur ekki aðeins sótt um inngöngu í Nató heldur einnig gert varnarsamning við Bandaríkin sem gefur Bandaríkjaher fullan yfirráða- og notkunarrétt á herstöðvum og herflugvöllum í Svíþjóð. Þótt ríkisstjórnin segi opinberlega að ekki eigi að geyma kjarnorkuvopn í Svíþjóð, þá er samningurinn þannig, að ekkert sænskt eftirlit með bandarískum vopnum fer fram heldur munu sænsk yfirvöld taka trúanlegt það sem Bandaríkjaher segir.
Rökin standast ekki
Það sem flestir sjálfstætt hugsandi Svíar sjá, er að rök hins opinbera standast ekki. Því er haldið fram 1) að öryggisógnin sem steðjar að Svíþjóð hafi aukist með yfirgangi Pútíns gegn Úkraínu og 2) að hægt sé að draga úr öryggisógninni við Svíþjóð af Pútín með inngöngu í Nató. Það eru vandkvæði á þessari röksemdarfærslu.
Í grundvallaratriðum er Svíþjóð „nú þegar í Nató.“ Skortur á undirskrift frá Erdogan breytir engu efnislega heldur er bara formsatriði. Sænski herinn tekur fullan þátt í heræfingum Nató og sameiginlegt herfyrirkomulag er þegar til staðar. Gerði Pútín árás á Svíþjóð í dag myndi hann mæta nákvæmlega sömu hernaðarlegri mótstöðu og ef öll skjölin væru undirrituð.
Skilaboð sænskra stjórnvalda og hershöfðingjans um öryggismál Svíþjóðar hefðu því frekar átt að vera róandi og traustvekjandi því, að ógnin frá Pútín sé núna minni því rússneski herforinginn myndi aldrei þora að ráðast á Nató-ríki. En í staðinn Svíum sagt að stríðið sé núna „handan við hornið og að allir Svíar verði sem einstaklingar að búa sig undir stríðið“ því Svíþjóð verði næsta Úkraína. Skýringarinnar á hinni stórauknu ógnarmynd kemur ekki frá Pútín og Rússlandi, áróðurinn kemur frá Nató í sambandi við vopnakaup Svíþjóðar á bandarískum vopnum og aðild að Nató.
Merki frá Bandaríkjunum og Nató um að sigra Rússland í allsherjarstyrjöld
Eina sennilega atburðarásin, þar sem Rússar myndu ráðast á Finnland og Svíþjóð er ef Nató fer yfir í opið og alhliða stríð gegn Rússlandi og Finnland og Svíþjóð framselja landsvæðin til Nató-herja sem berjast gegn Rússlandi. Í andstöðu við Pútín sem ekki hefur uppi áætlanir um að ráðast á Nató ríkin, þá hafa ýmis merki komið frá Bandaríkjunum og Nató um að ráðast gegn Rússlandi til að vinna það sem Napóleon, Karl XII og Hitler mistókst.
Ef Nató ætlar að taka yfir Rússland og steypa Pútín af stóli, þá eykst náttúrulega stríðsógnin fyrir allt svæði Eystrasaltslandanna og Norðurlanda. Slík ákvörðun þýðir, að það eru stjórnvöld í Nató og Svíþjóð sem ákveða hvort Rússar ráðist á Svíþjóð eða ekki.
Hlutleysi réttast fyrir Svía ef Nató fer í stríð við Rússland
Það augljósa í öryggismálum, ef yfirvöld í Svíþjóð vita um, að Nató er að íhuga eða að fara að hefja algert stríð gegn Rússlandi, væri að draga Nató- umsókn Svíþjóðar til baka og hætta strax öllu samstarfi við hernaðarbandalagið. Hitler réðst ekki á „hlutlausa“ Svíþjóð og var samt verulega verri brjálæðingur en Pútín.
Engar tryggingar eru til svo hægt sé að halda Svíþjóð frá þriðju heimsstyrjöldinni sem Nató setur í gang, en líkurnar eru samt mestar ef Svíþjóð viðheldur hlutleysi og lýsir því yfir. Miðað við hversu sífellt minni munur er orðinn á ákvarðanatöku ESB og Nató, gæti Svíþjóð í slíkri stöður einnig þurft að gera hlé á aðildinni að ESB.
Munur á varnarbandalagi og heimsstyrjaldarbandalagi
Ef yfirvöldum Svíþjóðar er kunnugt um áform um innrás Nató í Rússland og telur slíkt lögmætt og Svíþjóð verður þátttakandi í slíkri árás, þá ber þeim skylda til að segja sænsku þjóðinni frá því. Það er eitt að ganga í varnarbandalagið Nató til þess að efla öryggi Svíþjóðar og sýna Pútín að Svíþjóð fái fullan stuðning á alþjóðavettvangi ef hann íhugi að ráðast á landið. Allt annar hlutur er að ganga í heimsstyrjaldarbandalagið Nató sem nánast þurrkar út öryggi Svíþjóðar með því að gefa Pútín engan annan valkost en ráðast á landið.
Ef tilgangurinn fyrir Svíþjóð og Finnland með inngöngu í Nató er að draga bæði löndin í stríð gegn Rússlandi í stað þess að verja sig gegn stríði, þá ættu Bydén, Bohlin, Kristersson og félagar að hætta hálfkveðnum vísum og segja ekki bara A heldur líka B. Ef Svíar yrðu spurðir sömu spurningar og Göbbels spurði yrði svarið örugglega ekki það einróma „Já!“ sem Göbbels fékk fyrir seinni heimsstyrjöldina.
Byggt m.a. á leiðara Samnytt
